Dekadę temu w Europie było o 3 mln gospodarstw rolnych więcej
Komunikat trafiający do nas z Brukseli brzmi: „Pomiędzy 2010 a 2020 rokiem liczba gospodarstw rolnych w krajach Unii Europejskiej zmniejszyła się z 12 mln do 9 mln, co znaczy, że każdego dnia znika ich blisko 800. Jednocześnie średni wiek europejskiego rolnika wzrósł z 55 do 57 lat, a co trzeci spośród nich ma ponad 65 lat”. Nie są to niestety optymistyczne dane! Oj nie! W obecnym czasie każdy z nas liczy na lepsze wiadomości, bo koniec roku to od wieków czas robienia podsumowań, składania życzeń, ale przede wszystkim skrupulatnego planowania przyszłych działań mających poprawić nasz byt. Tyle, że planowanie to coraz częściej ma charakter życzeniowy, przyjmuje tylko zarys tego co chcielibyśmy stworzyć i zrealizować. Coraz częściej przypomina poruszanie się w gęstej mgle. Dodatkowo, aby móc efektywnie gospodarować trzeba z roku na rok coraz więcej czasu poświęcać na wyszukiwanie informacji, na prowadzenie rejestrów, składanie wniosków, archiwizowanie niezbędnych zaświadczeń,(…), na brnięcie w niekończącą się ilość dokumentów, które zaczynają mieć większą wartość niż wytworzony przez nas rolników plon.
Czy zapędziliśmy się już w „kozi róg”? Czy wpadliśmy w bezwzględną pętlę biurokracji, która powoli zaciska się na naszej szyi? Czy my rolnicy i nasze gospodarstwa jesteśmy tylko liczbami ujmowanymi w bardziej lub mniej kolorowe wykresy obrazujące rządzącym tylko dane statystyczne? Jak długo będziemy jeszcze udawać, że reforma WPR zmierza w dobrym kierunku, a jej założenia służą rolnikom i konsumentom? Każdy z nas mierzy się z takimi pytaniami. Każdy z nas ma swoją historię do opowiedzenia: zarówno rolnik z zalegającym w magazynach ziarnem, którego wartość miała rosnąć, tymczasem pewnie nawet nie pokryje kosztów produkcji, jak i hodowca, dla którego gigantyczny wzrost ceny energii elektrycznej staje się początkiem końca prowadzonej od wielu lat produkcji. Zapominamy o podstawowej zasadzie, że wszelkie przepisy, ustawy, rozporządzenia, wytyczne powinny być dla ludzi, a nie odwrotnie. Powinny gwarantować stabilność i bezpieczeństwo realizowanych działań, a nie być tylko narzędziem kontroli i karania.
Wyniszcza się hodowlę z powodu rzekomo zbyt dużej emisji gazów cieplarnianych, gdy tak naprawdę odpowiada ona za nikły procent tego zjawiska. Zdecydowanie bardziej katastrofalne skutki może mieć jej likwidacja. Brakuje globalnej i kompleksowej analizy problemu, brakuje logiki w podejmowanych działaniach, a nade wszystko brakuje rzetelności i konsekwencji w podejściu do rozwiązywania problemów. Użyję dużo mocniejszych słów: brakuje uczciwości w dążeniu do celu. Pragnienie władzy i chęć osiągania maksymalnych korzyści przez pewne grupy nacisku sprawia, że zrobiliśmy wielki krok w tył w rozwoju naszej branży. Na to nie możemy się godzić. Nie możemy pozwolić, aby o bezpieczeństwie żywnościowym Europy i świata decydowała grupa dyletantów kreująca przejściową modę na określony sposób odżywiania czy dietę pozbawioną wszelkich produktów pochodzenia zwierzęcego.
Komunikat dotyczący opinii Komitetu Regionów w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego i zwiększenia odporności systemów żywnościowych w krajach UE wskazuje, że „najważniejsze jest wzmocnienie lokalnych i regionalnych systemów żywnościowych poprzez inwestowanie w zrównoważoną, lokalną produkcję wysokiej jakości, skrócenie łańcuchów dostaw oraz wdrożenie długoterminowej strategii zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego w Europie”. Czyli nic nowego nie wymyślono. Dolnośląski samorząd rolniczy apeluje o takie działania od wielu już lat. Niestety względny dobrobyt ostatnich lat uśpił rządzących, którzy nie wdrożyli skutecznych narzędzi skracających łańcuchy dostaw i przede wszystkim chroniących polskiego rolnika przed napływem zbyt konkurencyjnych produktów rolnych. Kto pamięta cenę rzepaku 4800 zł/t , a dziś może otrzymać za niego otrzymać maksymalnie 2500 zł/t zbyt dobrze to wie. Kto w tym roku rozpoczął inwestycję wie jeszcze lepiej.
Względny spokój wyparł z listy zadań rządzących przeciwdziałanie postępującemu procesowi depopulacji obszarów wiejskich, zwłaszcza w niższych grupach wiekowych. Młodzi ludzie nie chcą przejmować gospodarstw, ponieważ dobrze wiedzą, że rolnictwo jest zajęciem wiążącym się z bardzo dużym ryzykiem ekonomicznym. I tu też nie powiedziałem nic nowego! Ale chcę, by to czemuś służyło, temu co mówią słowa refrenu pieśni „Szumią łany zboża”:
„Zatrzymaj się na chwilę, odetchnij pięknem świata.
Zatrzymaj się na chwilę, zauważ swego brata.
Zatrzymaj się na chwilę nad tym, co w sercu kryjesz.
Zatrzymaj się na chwilę i pomyśl, po co żyjesz”.
Życzę wszystkim na Nowy Rok, abyśmy się na chwilę zatrzymali. Zbierzmy siły i nadzieję, by móc zrealizować oczekiwania z nim związane. Zbierzmy się, by silną ręką trzymać kierunek i stawiać mocne granice. By więcej wymagać bez ustępstw i kompromisów. By wykonując ciężką pracę mieć poczucie bezpieczeństwa, bo ono jest ceną życia nie tylko naszych bliskich i sąsiadów.
Może to brzmi trochę pompatycznie, ale wpisuje się w ten czas roku. Życzę wszystkim zatrzymania się na chwilę, by dostrzec ludzi wokół, by otworzyć nie tylko drzwi na ich radości i smutki. Życzę Wam poszerzającego się kręgu osób chcących wspólnie dążyć do obranego celu, dla których zarówno pasja, jak i ciężka praca są najlepszą drogą do osiągania dobrych celów. Wierzę, że wspólnie nie damy się złym prognozom, a wręcz przeciwnie, że zmobilizują nas one do jeszcze aktywniejszego działania.
Szczęść Wam Boże
Ryszard Borys
PREZES IZBY
